Dane z ESA pomagają wspierać raport o zmianach klimatycznych
Zgodnie z nowo opublikowanym 35. raportem na temat stanu klimatu, w 2024 roku odnotowano rekordowe poziomy stężeń gazów cieplarnianych, globalnych temperatur lądów i oceanów, poziomów mórz i zawartości ciepła oceanów. Lodowce również doznały największej rocznej utraty lodu w historii.
Raport o stanie klimatu, publikowany corocznie od 2011 roku jako suplement do Biuletynu Amerykańskiego Towarzystwa Meteorologicznego (BAMS), jest powszechnie uważany za najbardziej autorytatywną ocenę klimatu Ziemi. Opierając się na obserwacjach satelitarnych, stacji meteorologicznych, boy oceanicznych i badań terenowych, oferuje kompleksowy przegląd żywotnych wskaźników planety, zapewniając wiarygodny zapis postępujących zmian klimatycznych.
Inicjatywa ESA w zakresie zmian klimatycznych odgrywa istotną rolę w tym wysiłku, przekształcając dziesięciolecia obserwacji satelitarnych w spójne, długoterminowe zbiory danych dotyczących istotnych zmiennych klimatycznych – takich jak poziom morza, lód morski, lodowce, wieczna zmarzlina i wilgotność gleby. Te zapisy nie tylko trafiają do raportu o stanie klimatu, ale również dostarczają kluczowych dowodów w międzynarodowych ocenach klimatycznych i działaniach.
Clement Albergel, szef sekcji informacji klimatycznych ESA, powiedział: "Od ponad dekady nasze zbiory danych klimatycznych przyczyniają się do raportu BAMS o stanie klimatu, odzwierciedlając zaangażowanie i doświadczenie naszych zespołów w dostarczaniu wysokiej jakości, solidnych zestawów danych dotyczących obserwacji Ziemi.
"Te długoterminowe zapisy są niezbędne do dostarczenia wyraźnych dowodów na to, jak zmienia się klimat naszej planety.
"Wkład ESA w tegoroczny raport obejmuje ponownie wiele elementów systemu Ziemi. Kluczowe dane satelitarne i spostrzeżenia dostarczane przez projekty Inicjatywy Zmian Klimatycznych pomogły udokumentować globalne warunki klimatyczne, w odniesieniu do długoterminowych trendów i zmian zaobserwowanych w 2024 roku.
W szczególności w raporcie o stanie klimatu wykorzystano dane dotyczące wilgotności gleby, temperatury powierzchni jeziora, wiecznej zmarzliny, temperatury powierzchni lądu oraz ozonu stratosferycznego.
Wilgotność gleby: dane satelitarne w zakresie mikrofal ujawniają regionalną zmienność
Dane globalne ujawniają znaczne różnice w wilgotności gleby. Tego typu regiony, jak Sahel, odnotowały poziomy dwukrotnie wyższe niż normalne, podczas gdy wiele części Ameryki zmagało się z poważnymi warunkami suszy, w tym historie dotychczasowych rekordów w pokryciu suszy w Stanach Zjednoczonych, które dotknęły niemal połowę kraju.
Animacja powyżej pokazuje miesięczne anomalie zawartości wody w glebie w 2024 roku w porównaniu do okresu odniesienia 1991–2020.
Te spostrzeżenia pochodzą z projektu Inicjatywy Zmian Klimatycznych dotyczącego wilgotności gleby, który korzysta z satelitarnych czujników mikrofalowych, w tym z misji ESA ERS i obecnej misji SMOS, aby śledzić zawartość wody w glebach na całym świecie. Projekt dostarcza kluczowe informacje do oceny ryzyk związanych z suszą i powodzią, ponieważ wilgotność gleby wpływa na wszystko, od wzrostu plonów po zagrożenie pożarowe.
Temperatura powierzchni jeziora: rekordowe maksima i nieregularności
Pomiary satelitarne z projektu Inicjatywy Zmian Klimatycznych dotyczącego jezior ujawniają najwyższe odnotowane globalne anomalie temperatury powierzchni jeziora, przy czym ponad połowa obserwowanych jezior wykazała anomalie większe niż +0,5 °C w porównaniu do bazowego okresu 1995–2020.
Projekt korzysta z obserwacji satelitarnych, aby monitorować wpływ ocieplenia na słodkowodne jeziora na całym świecie, śledząc temperatury wody w prawie 2000 jezior. To dostarcza naukowcom istotnych informacji na temat skutków zmian klimatycznych na ekosystemy słodkowodne i zasoby wodne.
Mapy globalne powyżej pokazują wysokie i niskie anomalii temperatury jezior w 2024 roku w porównaniu do 1995–2020. Wyraźnie widać, że było dużo więcej wysokich anomalii niż niskich.
Wieczna zmarzlina: ruch lodowców skalnych przyspiesza w miarę topnienia wiecznej zmarzliny
Prędkości lodowców skalnych w Azji Środkowej wykazały stały wzrost od lat 50-tych XX wieku, z zauważalnym przyspieszeniem między 2010 a 2020 rokiem, zgodnie z nowymi danymi dostarczonymi przez Projekt Inicjatywy Zmian Klimatycznych dotyczący wiecznej zmarzliny. Trend ten odzwierciedla wzorce obserwowane w łańcuchach górskich na całym świecie i jest zgodny z rosnącymi temperaturami powietrza w tym regionie, dostarczając dodatkowych dowodów na to, że wieczna zmarzlina szybko reaguje na zmiany klimatu.
Lodowce skalne – poruszający się lód pokryty skałami i gruzem – stanowią ważne wskaźniki warunków termicznych wiecznej zmarzliny, przy czym ich zmiany prędkości odzwierciedlają zmiany w temperaturze gruntu i hydrologii. Wysiłki monitorujące projektu podkreślają wartość lodowców skalnych jako wrażliwych wskaźników wczesnych sygnałów zmian środowiskowych w klimatycznych rejonach wrażliwych.
Animacja powyżej pokazuje różnicę w zasięgu arktycznej wiecznej zmarzliny w 1997 roku w porównaniu do 2021 roku. Arktyczna wieczna zmarzlina przechowuje prawie 1700 miliardów ton zamarzniętego i topniejącego węgla. Zmiany klimatu spowodowane działalnością człowieka stanowią zagrożenie dla uwolnienia nieznanej ilości tego węgla do atmosfery, wpływając na klimat w procesach zbiorczo określanych jako sprzężenie zwrotne węgla a wieczna zmarzlina. Czasami wieczna zmarzlina może topnieć szybko, ale naukowcy nie wiedzą dlaczego i co te nagłe topnienia oznaczają w kontekście pętli sprzężenia zwrotnego.
Raport odnosił się również do wyników z Inicjatywy Zmian Klimatycznych dotyczącej temperatury powierzchni lądu, która zidentyfikowała ekstremalne miejsca o temperaturach lądowych powyżej 60 °C na kilku kontynentach. Przy użyciu danych z Copernicus Sentinel-3 o rozdzielczości 1 km, projekt dostarcza istotnych pomiarów w odległych regionach, gdzie stacje meteorologiczne są rzadkie. Te zapisy pomagają naukowcom mapować obszary, w których warunki mogą zbliżać się do granic ludzkiej zdatności do życia.
Dodatkowo raport wykorzystał dane z Inicjatywy Zmian Klimatycznych dotyczącej ozonu, podkreślając niektóre pozytywne wieści. W 2024 roku poziomy ozonu stratosferycznego na półkuli północnej osiągnęły najwyższy poziom od rozpoczęcia monitorowania satelitarnego w 1979 roku, przy czym w niektórych regionach stwierdzono stężenia, które nie były widziane od lat 60-tych. Na półkuli południowej również nastąpiła poprawa, powracając z niskich poziomów ozonu odnotowanych między 2020 a 2022 rokiem na skutek zanieczyszczeń spowodowanych wielkimi pożarami w Australii oraz erupcjami wulkanicznymi.
Vielen Dank, dass Sie den Artikel gelesen haben! Beobachten Sie uns unter Google Nachrichten.
